بررسی شاخص‌های کیفیت زندگی در سکونتگاه‌های روستایی استان کهگیلویه و بویراحمد

اگر چه داشتن زندگی مطلوب و با کیفیت همواره آرزوی بشر بوده و هست و هزاران سال است که این موضوع ذهن فلاسفه، محققان و دانشمندان را به خود جلب کرده است امّا پس از رشد اقتصادی دهه 1960 میلادی مفهوم کیفیت زندگی، گسترش یافت. مفهوم کیفیت زندگی به‌طور هم زمان در حوزه‌های مختلف علوم نیز گسترش یافته است. به این ترتیب در انتهای قرن بیستم مفهوم کیفیت زندگی یکی از موضوعات اساسی مورد علاقۀ پژوهشگران علوم مختلف همچون شهرسازی، جغرافیا، اقتصاد، جامعه شناسی و روان شناسی بوده است . اندازه‌گیری کیفیت زندگی می‌تواند برای ارزیابی سیاستهای گذشته و همچنین پایه گذاری استراتژی‌های برنامه‌ریزی ناحیه‌ای در آینده مورد استفاده قرار گیرد . بخش قابل توجهی از مطالعات انجام شده در مورد کیفیت زندگی به نواحی شهری اختصاص دارد امّا از چند سده اخیر و با رشد پرشتاب صنعت و فناوری در جهان، عقب‌ماندگی مناطق روستایی بیشتر عیان گردیده است به‌طوری که فقر روستایی تقریباً 63 درصد از کل فقر جهانی را شامل می‌شود. با وجود این که درایران فقر مطلق کاهش یافته امّا فقر نسبی به خصوص در مناطق روستایی افزایش یافته است. این مقاله با هدف بررسی شاخص های کیفیت زندگی سکونتگاه‌های روستایی استان کهگیلویه و بویر احمد و مقایسه آن با جوامع شهری استان مذکور و همچنین آمار متوسط نقاط روستایی کل کشور بر اساس داده‌های سرشماری سال 1385 تدوین شده است . مقاله حاضر شاخص‌های عینی کیفیت زندگی را بررسی می‌کند. روش تحقیق کتابخانه‌ای، اسنادی و تحلیل محتوای منابع موجود بوده است و یافته های تحقیق نشان می‌دهد که هنوز هم تفاوت های معنا داری بین کیفیت زندگی نقاط روستایی و شهری وجوددارد وشرایط به نفع جوامع شهری می‌باشد. همچنین باوجود اقدامات فراوانی که برای توسعه روستایی در مناطق مختلف صورت گرفته، هنوز تفاوتهای محسوسی بین کیفیت زندگی مناطق روستایی و شهری مشاهده می‌شود.